„W świecie, w którym ubóstwo, niesprawiedliwość i sekularyzacja się szerzą się […] szczególnie pilnie potrzeba autentycznych uczniów Chrystusa. To właśnie świadectwo Jego Ewangelii rozprasza ciemność i rozświetla drogę pokoju, budząc nadzieję w sercach ludzi, również tych zepchniętych na margines społeczeństwa i najbardziej osamotnionych.” – powiedział św. Jan Paweł II.
Tym uczniami są mężczyźni – członkowie wspólnoty męskiej asysty ołtarza, którzy żyjąc wśród świata, świadczą o Chrystusie. Wszak któż bardziej niż dojrzali mężczyźni – synowie, bracia, mężowie, ojcowie, a nawet dziadkowie – powinien mówić o Chrystusie i pokazywać Go swoim życiem.
Zwracając natomiast uwagę na rolę jaką ma pełnić ojciec w procesie wychowawczym dziecka, a mianowicie na trosce o właściwy i pełny – zatem też religijny – rozwój nowego życia, można powiedzieć, ze ten właśnie aspekt łączy w najtrwalszy i najgłębszy sposób ojca z rodziną. W macierzyństwie dominującym elementem jest bardzo ścisły kontakt fizyczny z dzieckiem, ojcostwo opiera się głównie na więzi duchowej.
Tym bardziej, że poza funkcją zapewnienia bytu i bezpieczeństwa rodzinie niezwykle istotna jest wychowawcza rola ojca. Ojciec bowiem dostarcza dziecku tych bodźców i wzorów w jego rozwoju społecznym i moralnym, których matka – chociażby tylko z racji odmienności płci – nie jest w stanie swej latorośli oferować. Prawdziwy ojciec to taki, który nieustannie zdaje sobie sprawę z tego, że najważniejszy w wychowaniu jest osobisty przykład.
Aby jednak informacji o powinnościach asysty męskiej nie zamieniać w referat o roli wychowawczej ojca ograniczmy się do pytania: Czy cokolwiek może być piękniejsze i bardziej wartościowe w wychowaniu katolickim dziecka niźli posługa dla Chrystusa i służba przy Jego ołtarzu?
Do której podjęcia bardzo zachęcamy naszych P.T. Parafian – szczególnie mężczyzn będących mężami i ojcami. Będzie bowiem wspaniale, gdy w Was i dzięki Waszej postawie nasza parafialna młodzież będzie miała przykład. Zaś jeżeli spośród Was wyjdzie nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej i/lub diakon stały [1} – będzie to tylko powód do wielkiej radości dla naszej wspólnoty parafialnej.
*****
[1] O przystąpieniu do diakonatu stałego decydują normy Kodeksu Prawa Kanonicznego i wytyczne krajowych konferencji biskupich. Warunkami wstępnymi przystąpienia do diakonatu stałego są odpowiednie kwalifikacje duchowe i fizyczne, m.in. zdrowie fizyczne i psychiczne, głęboka religijność, łatwość nawiązywania kontaktów międzyludzkich, zaangażowanie w prace charytatywne.
Według prawa kanonicznego kandydat do diakonatu stałego – mężczyzna nieżonaty i zobowiązujący się do celibatu – może przystąpić do święceń po ukończeniu 25. roku życia. Kandydat związany małżeństwem musi mieć ukończonych 35 lat i posiadać pisemną zgodę żony. Episkopaty danego kraju mogą wydać zarządzenie o podwyższeniu wieku kandydatów do diakonatu (KPK 1031 § 2, 3). Prawo kanoniczne nie wyznacza górnej granicy święceń. Zazwyczaj konferencje biskupie ustalają ten wiek na 50 lat dla mężczyzny, który całkowicie poświęca się posłudze diakonackiej oraz 55 lat dla tego, który oprócz diakonatu pracuje zawodowo.
Kandydaci, zgodnie z przepisami Konferencji Episkopatu powinni otrzymać odpowiednią formację. Jeśli nie ukończyli studiów teologicznych, powinni odbyć specjalny, co najmniej trzyletni kurs, podczas którego zdobędą odpowiednią wiedzę teoretyczną i praktyczną. W ostatnim roku nauki przyszły diakon powinien odbyć praktykę we wspólnocie parafialnej, sprawując m.in. posługę lektora i akolity. Diakoni żonaci, którzy całkowicie oddali się posłudze na rzecz Kościoła, powinni otrzymywać odpowiednie wynagrodzenie wystarczające na utrzymanie ich oraz ich rodzin (KPK 281 § 3).
Czytaj: Motu proprio Ojca Świętego Pawła VI Sacrum diaconatus ordinem ustalające normy ogólne dla przywróconego w Kościele łacińskim stałego diakonatu (Rzym, 18 czerwca 1967 r.).
